VILLAGE DAYS 2018
Άλλο ένα καλοκαίρι στο όμορφο χωριουδάκι μου, μακριά από τους ρύπους και την ηχορύπανση της Αθήνας, δίπλα στους αγαπημένους μου και στα σοκάκια που περνούσα κάποιες μέρες του καλοκαιριού όσο ήμουν ακόμα παιδί, έφηβη και αργότερα φοιτήτρια! Ένας ακόμη μήνας παρέα με τα παιδιά, στο δικό μου χωριό, δείχνοντάς τους τις κρυψώνες μου και εξιστορώντας τους ιστορίες που μυρίζουν χωράφι, βουνό και θάλασσα!
Ξέρεις, θα αρχίσω λέγοντας ένα μεγάλο ευχαριστώ στον άντρα μου! Άλλο ένα καλοκαίρι αφιερώνω έναν ολόκληρο μήνα διακοπών στο χωριό μου με τον Δημήτρη να είναι μακριά μας! Ξέρω πως του λείπουμε πολύ αυτό το διάστημα, ωστόσο κατανοεί την ανάγκη μου να γυρίσω πίσω έστω και για αυτές τις λίγες μέρες!Τον ευχαριστώ για αυτό! Και νομίζω πως στο μέλλον θα τον ευχαριστούν το ίδιο και τα παιδιά μας για όλα εκείνα τα πολύτιμα που θα έχουν χαραχτεί στην ανεξίτηλη μνήμη τους!
Το πατρικό μου, τους μήνες του καλοκαιριού είναι έρημο με σφραγισμένα παντζούρια και σπίτι σκοτεινό! Η πόρτα του ανοίγει μόνο όταν το επισκέπτονται τα αδέρφια μου! Από τότε που μας άφησε ο Φώντας, για τόπους παραδεισένιους, το Ρουλάκι τα αφήνει όλα πίσω και μαγειρεύει για τον κόσμο σε νησιά, θάλασσες και μέρη που ακούς μόνο τζιτζίκια.. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα ανοίγω το σπίτι της για πολλές μέρες, όσο μπορώ! Υποσχέθηκα και στην γιαγιά μου πως θα είμαστε παρέα για μέρες πολλές τους μήνες αυτούς που θα λείπει η ''κόρη'' της, που λαχταρά και εκείνη να μας δει και να μας περιποιηθεί! Η γιαγιά μου είναι από μόνη της ένα ολόκληρο κεφάλαιο στη ζωή μας! Είναι μια και τέτοιον άνθρωπο συναντάς μια φορά στα χίλια χρόνια.. Είναι η μόνη πεθερά που αγαπά τόσο την νύφη της και το Ρουλάκι η μόνη νύφη που λατρεύει την πεθερά της όσο τη μαμά της..
Η γιαγιά μου είναι ο μόνος άνθρωπος που έχει καταφέρει να συγκλονίσει την καρδιά μου με τα λόγια της.. Τις λέξεις της δεν τις ξεχνώ ποτέ.. Ειδικά όσες είπε στον Φώντα στο ''ύστατο χαίρε''.. Η γιαγιά μου έχει ήδη μια θέση στον παράδεισο κι ας προσεύχεται κάθε μέρα για τις αμαρτίες της και τις αμαρτίες όλων μας! Η γιαγιά μου μπορεί να μην σπούδασε τα γράμματα, η ζωή όμως κατάφερε να της διδάξει πολλά περισσότερα!.. Σήμερα είναι 82 χρονών, ζει μόνη της από τότε που θέλησε να ξεκουραστεί ο παππούς μου, περνά την περισσότερη ώρα της ημέρας στον μπαξέ και στις κότες της και την υπόλοιπη μέρα στην κουζίνα να φιλεύει κόσμο και να ψήνει καφέδες! Η γιαγιά μου λατρεύει τα δισέγγονα της και τα φροντίζει όπως ακριβώς φρόντιζε κι εμάς! Έχει όλες τις ώρες της ημέρας την έννοια του ''τι θα φάνε τα μωρά'' και αν ποτέ προλάβω και τα ταΐσω πρώτη τότε είναι σε θέση να μου θυμώσει και να στρώσει τραπέζι ώστε να ξαναφάνε! Εκείνα άλλο που δεν θέλουν! Ξέρεις τι θα πει να ξυπνούν και το πρώτο πράγμα που σκέφτονται είναι να τρέξουν πίσω στο σπίτι της προγιαγιάς?
Είμαστε ήδη 6 μέρες εδώ και τα παιδιά έχουν κάνει πολλά! Ταίζουν κάθε μέρα τις κοτούλες (δεν πετάμε τίποτα από φαγητό το τρώνε αυτές), τσάπισαν τον μπαξέ και έβγαλαν πατάτες από το χώμα, γεύτηκαν το πεπόνι της γιαγιάς, έτριψαν μαζί στο κόσκινο τραχανά που θα πάρουμε στην Αθήνα, τίμησαν τους παππούδες τους ανάβοντας καθημερινά κεράκι και θυμιατίζοντας, κυνήγησαν τις κότες, φοβήθηκαν τον κόκορα και το τσομπανόσκυλο που έτρεξε κατά πάνω τους, περπάτησαν στο δασύλλιο του χωριού και άναψαν τα καντήλια στο παρεκκλήσι του προπάππου μου Νικόλα, φύτεψαν φασολάκια με την γιαγιά...έκαναν τόσα πολλά ακόμα.. Μένει τώρα να τους δείξω τις κρυψώνες μου που κρυβόμουν όταν ήμουν μικρή όταν είχα τις μοναξιές μου..
Η θάλασσα δεν λείπει από το πλάνο μας! Τα νερά που αγαπώ και που πέρασα 15 ολόκληρα καλοκαίρια της ζωής μου, τα αγαπούν τρελά και τα παιδιά! Παίζουν ξέγνοιαστα και ώρες ατελείωτες στην ακρογιαλιά και εγώ δεν σκάω για τίποτα.. Πόσο ήρεμα κυλά εδώ η ζωή.. Τι τρέλα ζούμε στην Αθήνα.. Πόση πίεση μας ασκείται καθημερινά.. Τρέξιμο να προλάβεις το κουδούνι του σχολείου, το φανάρι στην παραλιακή, το μεσημεριανό μαγείρεμα, το μπάσκετ και το κολυμβητήριο, τα meet up, το super market και πόσα άλλα ακόμη.. Μου είχε λείψει αυτή η ηρεμία.. Και στα παιδιά κάνει καλό! Βαριούνται κάποιες στιγμές και χαίρομαι τόσο πολύ που ακούω αυτή τη λέξη από το στόμα τους.. Δεν ξέρεις πόσο! Η μόνη τους υποχρέωση είναι να τρέξουν, να παίξουν, να λερωθούν και να βαρεθούν μέχρι να βγουν ξανά βόλτα..
Στο σπίτι τηλεόραση δεν παίζει! Σπίτι με δυο παιδιά και δεν ακούς παιδικά στη διαπασών να σου σπάνε τα νεύρα.. Ακούς μόνο τον ήχο της σιτόπορτας που ανοιγοκλείνει συνεχώς και τα μικρά να μπαινοβγαίνουν!.. Το μεσημέρι οι πόρτες κλείνουν για ξεκούραση που τόσο έχουμε ανάγκη, ώσπου να ανοίξουν ξανά για βόλτες και παιχνίδι.. Ακούς τραγούδια πολλά, με τα ανίψια μου τριγύρω να τραγουδούν και εκείνα δυνατά έχοντας στο χέρι ένα ηχειάκι!!
Αυτή η ανάρτηση είναι το πρώτο μέρος από τις #villagedays2018 στα πάτρια εδάφη και ευελπιστώ να αποθανατίσω και άλλο υλικό που θα σου δείξω εικόνες από εδώ! Έχουμε άλλες 15 μέρες σχεδόν στη διάθεσή μας!! Θα τις ρουφήξουμε όλες μία μία! Το να έχεις χωριό είναι ευλογία! Το να έχεις χωριό που ζουν οι παππούδες οι γιαγιάδες και οι θείοι είναι ακόμα περισσότερη ευλογία!
Σε μαμαδογλυκοφιλώ!
Αυτή η ανάρτηση είναι το πρώτο μέρος από τις #villagedays2018 στα πάτρια εδάφη και ευελπιστώ να αποθανατίσω και άλλο υλικό που θα σου δείξω εικόνες από εδώ! Έχουμε άλλες 15 μέρες σχεδόν στη διάθεσή μας!! Θα τις ρουφήξουμε όλες μία μία! Το να έχεις χωριό είναι ευλογία! Το να έχεις χωριό που ζουν οι παππούδες οι γιαγιάδες και οι θείοι είναι ακόμα περισσότερη ευλογία!
Θα τα πούμε σύντομα!
Σε μαμαδογλυκοφιλώ!
2 σχόλια
σας ζηλευω!!!! ειλικρινα, να περνατε υπέροχα κουκλα! Ειδες τελικά;;; βρισκουν τα παιδια να κανουν πραγματα και χωρις τηλεόραση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΖήνα μου είμαστε τυχεροί που έχουμε χωριά όσοι έχουμε! Κι εγώ ζήλεψα τις μέρες σας στην Κρήτη!!!!!
Διαγραφή