Αν και ο καιρός προσπαθεί να μας τρελάνει, μιας και το πρωί έχει καύσωνα ενώ το απογευματάκι βρέχει καταρρακτωδώς, εμείς δεν πτοούμαστε και συνεχίζουμε να βολτάρουμε...

Είναι 2η φορά που επιλέγω αυτήν την εβδομάδα αυτό το μέρος για καφέ..

Σας είπα και στην προηγούμενη ανάρτησή μου ότι τώρα τελευταία αναζητώ τα ύψη...

Οι προηγούμενες αναρτήσεις μου άλλωστε ήταν όλο ύψος και θέα..

Δείτε εδώ και εδώ...

Περπάτησα στα σοκάκια της πόλης μου αυτές τις μέρες και πολύ το χάρηκα..

Βρέθηκα with my one and only girlfriend και απολαύσαμε όσο μπορούσαμε η μία την άλλη...

Σαν τον παλιό καλό καιρό..

Η επόμενη έξοδός μας φαντάζομαι θα είναι για κανένα cocktail...

Μετά τον πολύωρο καφέ μας κατηφορίσαμε παραλιακά, στα μέρη όπου συνήθως περπατούσαμε με καμιά μπύρα στο χέρι στα νιάτα μας πολύ αργά τη νύχτα, after midnight ....

Είπαμε αυτά που μόνο μεταξύ μας μπορούμε να πούμε και που μόνο η μία μπορεί να νιώσει την άλλη..

Σύντομα ξανά τα δυο μας...

Με περισσότερες εικόνες από το ιστορικό μας κέντρο..

Οι μέρες εδώ κυλούν με "φασαρία" και με πολύ κόσμο..

Το σπίτι της μαμάς μου είναι συνεχώς γεμάτο με κόσμο..

Και εμείς το απολαμβάνουμε πολύ αυτό..

Ο Ντίνος ,δε, ήταν που ήταν πολύ κοινωνικό παιδάκι, εδώ πια έγινε ένα παραπάνω...

Έχει γίνει φίλος με όλα τα παιδάκια που έχει συναντήσει, ακόμη και με αυτά που είναι κατά πολύ μεγαλύτερα ηλικιακά...

Την Αθήνα ούτε που να την ακούει..

''Μαμά- μου λέει- να πούμε και τον μπαμπά να ρθει εδώ..εδώ έχει κόσμο που μιλάει...στην Αθήνα δεν μας μιλάει κανείς"..

Γεγονός....

Διαφορετικός ο κόσμος..

Βέβαια εδώ οι περισσότεροι είναι φίλοι και συγγενείς αλλά και πάλι ο κόσμος διαφέρει..

Και όσον αφορά τη διάθεση αλλά και την κοινωνικότητα..

Anyway..

Άλλωστε τα παιδιά δεν μπορείς να τα ξεγελάσεις..

Έχει βρει την χαρά του εδώ ο μικρός...

Δεν ξεκολλάει από το σπίτι της αδερφής μου..

Την αγαπάει πολύ λέει και είναι η αγαπημένη του..

Πώς να μην είναι άλλωστε..

Η μικρή ,από την άλλη, δεν ξεκολλάει από την Ζωή, την μεγάλη μου ανιψιά..

Έχουν γίνει αυτοκόλλητες..

Όπως καταλαβαίνετε η καλύτερή μου είναι εδώ..

Ένα απόγευμα όλη η παρέα μαζί, πήραμε τα καφεδάκια μας και πήγαμε στο δασάκι μας να τα απολαύσουμε εκεί, μέσα στις φυλλωσιές...

Καθίσαμε στο κιόσκι και πιάσαμε κουβέντα...

Εφοδιαστήκαμε με τα απαραίτητα για τα μικρά, νερό και κολατσιό και κουβεντιάσαμε αρκετά εμείς οι μαμάδες..

Τα παιδιά δεν σταμάτησαν να τρέχουν...να κατεβαίνουν στο ποταμάκι...να πετάνε πέτρες...

'Ηταν το καλύτερο τους...

Σ' αυτό το ποταμάκι που βλέπεται όταν ήμουν μικρή πετούσα και εγώ με τον ξάδερφό μου πέτρες και κλείναμε μέσα σε ένα μπουκάλι πλαστικό πολλά μικρά μαύρα βατραχάκια..

Τα καημένα...

Ήμασταν όσο να΄ναι ζωηρά παιδάκια..

Ανήσυχα..

Αυτό το μέρος έχει φυσική ομορφιά..

Είναι γεμάτο πλατάνια και το διασχίζει ένα ποταμάκι γεμάτο βατραχάκια...

Ένα καλός κύριος φρόντισε να χτίσει ένα όμορφο κιόσκι με ψησταριά και μια γέφυρα ξύλινη, ώστε να μπορεί να καθίσει κάποιος να απολαύσει τον καφέ του ή το κολατσιό του...

Είναι πολλών χρόνων παρεκκλήσι...

Ούτε η γιαγιά  μου δεν θυμάται από τότε...

Τα τελευταία 4 χρόνια περίπου το φρόντισαν λιγάκι παραπάνω γεμίζοντας τον εξωτερικό του χώρο ωραία λεμονοκυπάρισσα δεξιά και αριστερά του διαδρόμου που σε οδηγεί σε αυτό...

Βρήκαμε και την εικόνα που στόλιζε την τραπεζαρία του σπιτιού της προγιαγιάς μου.. 

Ακόμα τη θυμάμαι αυτήν την εικόνα μέσα στο σαλόνι...

Ανάψαμε κεράκι και χτυπήσαμε την καμπάνα πολλές φορές...

Δεν έλειψαν και οι selfies με την μεγάλη μου ανιψιά..

Σας έχω πει πόσο την αγαπώ και πόσο τα έχω αδυναμία και τα 4 ανίψια μου...

Πάντα θα τα θεωρώ τα πρώτα μου παιδιά..

Περιμένουμε να φτιάξει ο καιρός να κάνουμε την πρώτη μας εξόρμηση στην Χαλκιδική μας...

Ανυπομονούμε και εγώ και τα παιδιά...

Τους έχω υποσχεθεί μια τεράστια βόλτα σε όλο το 2ο πόδι..

Θα ξεκινήσουμε πρωί πρωί να πάμε σε όλες τις παραλίες που πήγαινε η μαμά τους μικρούλα...

Προς το παρόν σας μαμαδογλυκοφιλώ...

Σμουτς!!!!!!~~~.....