{My Christmas melancholy} Me, myself and I

by Unknown - Σάββατο, Δεκεμβρίου 06, 2014

Πλησιάζουν οι γιορτές και ξέρω ότι όλοι έχουμε αρχίσει να μετράμε αντίστροφα..Άλλοι μέσα στο μυαλό μας και άλλοι έχοντας κάνει το δικό τους Christmas advent calendar!!...Φέτος δεν έκανα δικό μας ημερολόγιο αντίστροφης μέτρησης..Είχα σκεφτεί να πάρω από τη φίλη μου με τις υπέροχες κατασκευές της αλλά προτίμησα να φορτώσω και άλλο το δεντράκι μας με στολιδάκια καινούργια...Tου χρόνου θα το τιμήσω όμως δεόντως..

Το θέμα της ανάρτησης σήμερα ίσως να σε μελαγχολήσει..Ίσως να σε ταξιδέψει στο παρελθόν..ίσως και στο μέλλον..Ίσως, πάλι, να σε κάνει να νοσταλγήσεις αρκετά..Αυτούς που δεν τους έχετε άλλο στο πλευρό σας είτε γιατί δεν υπάρχουν πια στη ζωή αυτή που ζούμε τώρα...είτε γιατί λόγω συγκυριών και επιλογών εγκαταλείψατε...Δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα μα πάντα του Αγίου Νικολάου με πιάνει αυτή η μελαγχολία..Ίσως γιατί η τελευταία έντονη ανάμνηση που έχω με τον μπαμπά μου διαδραματίστηκε τη συγκεκριμένη γιορτή..Ας πάμε λίγα χρόνια πίσω..

Τι λίγα δηλαδή..σχεδόν πέρασαν 8..Ήταν μια πολλή βροχερή μέρα και θυμάμαι είχα μάθημα αγγλικών νωρίς το απόγευμα..Ο μπαμπάς μου ήταν ήδη πολύ άσχημα στην υγεία του αλλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί καθόλου..Ούτε να πράξει αντίστοιχα σαν άρρωστος άνθρωπος στο τελευταίο στάδιο της ζωής του..Μιλούσαμε στο κινητό ώσπου του είπα ότι μιας και ήταν Παρασκευή ήθελα να τους επισκεφτώ στο χωριό και να βγω με τους φίλους μου το βράδυ..Ήμουν αδιάθετη, θυμάμαι, με δέκατα και από την άλλη του έλεγα πόσο πολύ λαχταρούσα να πάρω επιτέλους το αυτοκίνητό μου μιας και σιχαινόμουν τις συγκοινωνίες..και ειδικά αυτές που οδηγούσαν στο χωριό μου, με τεράστια καθυστέρηση και κάνοντας το γύρω του κόσμου..Anyway..ήταν και αυτός πολύ αδύναμος και οι πόνοι του αφόρητοι..Μετά από πολλή σκέψη αρχίζω να κατηφορίζω την Εθνικής αντιστάσεως βιαστικά μιας και η βροχή έπεφτε με μανία..Ύστερα από 10 αυτοκίνητα που με έκανα μουσκίδι στην κυριολεξία έφτασα στο φροντιστήριο για το μάθημα μου όπως πάντα καθυστερημένη..Πάντα μου άρεσε να πηγαίνω με τα πόδια από το σπιτάκι μου στο κέντρο και μιας και περνούσα μπροστά από βιτρίνες χάζευα και αργοπορούσα..Στο μάθημα ήμασταν 3 για την ακρίβεια μιας και πολλοί προτίμησαν τη ζεστασιά του σπιτιού τους..Ο χειμώνας εκείνος ήταν πολύ κρύος..Ή τουλάχιστον εγώ τον θυμάμαι έτσι μιας και ήμουν συνεχώς στεναχωρημένη και προβληματισμένη..

Ύστερα από 2 ώρες και 2 εκθέσεις αποχαιρετιστήκαμε τραβώντας ο καθένας στο δρόμο του..Είχα ήδη το σάκο μου μαζί μήπως και αποφασίσω να φύγω τελικά..Η βροχή συνέχιζε να πέφτει καταρρακτωδώς και η Εγνατία ήταν φουλ μπλοκαρισμένη..Κλασσικό φαινόμενο του κέντρου της Θεσσαλονίκης ειδικά όταν βρέχει..Κάποια στιγμή ένα αυτοκίνητο κορνάρει με μανία..Ήταν ο καλός μου μπαμπακούλης..Έτσι τον έλεγα..

Σηκώθηκε με πυρετό μες τη νύχτα να κάνει συνολικά 60 χιλιόμετρα , με όλη την άσχημη αρρώστια αυτή πάνω του να ρθει να πάρει το μικρό του κοριτσάκι..Χωρίς καμία σκέψη και δισταγμό..Δεν ήταν καθόλου από εκείνους που έκανα έλεγχο..ή που φώναζαν, απαγόρευαν και όλα τα συναφή..Ήταν όλα τα αντίθετα..

Γλυκός, συμπονετικός, φίλος, πατέρας, χορηγός, συμπαραστάτης, υπομονετικός, ξεροκέφαλος, επίμονος, ανυπόμονος, σύζυγος, δοτικός...Αλλά πάνω από όλα ήταν το άλλο μου μισό..Αυτός στον οποίο έτρεχα σε κάθε χαζομάρα..Αυτός που έμαθε πρώτος ότι κάπνισα..Αυτός που έμαθε πρώτος ότι ολοκληρώθηκα σαν γυναίκα..Και αυτός που ποτέ μα ποτέ δεν με αμφισβήτησε ή δε πίστεψε σε μένα..Είναι αυτός που από τότε που έφυγε είναι σαν να έχω το κοκαλάκι της νυχτερίδας και όλα μου δίνονται απλόχερα..Είναι αυτός που με έσωσε 2 φορές από τροχαίο..Αλλά και εκείνος που με κάνει ακόμα και όταν τα βάζω μαζί του που μας άφησε, να ξεκαρδίζομαι στα γέλια..

Αυτές τις μέρες πάντα μου λείπει περισσότερο..Αυτή είναι η δική μου μελαγχολία των Χριστουγέννων την οποία τη βιώνω από τα 22 μου χρόνια..Λένε ότι ο χρόνος γιατρεύει..Συμφωνώ...Γιατρεύει τις πληγές..Το σημάδι, όμως, δεν φεύγει ποτέ..Είναι εκεί στο ίδιο ακριβώς σημείο..