Απαγορεύεται οποιαδήποτε χρήση των κειμένων ή των φωτογραφιών χωρίς άδεια χρήσης από τον ιδιοκτήτη. Από το Blogger.

11 ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ

by - Παρασκευή, Μαρτίου 23, 2018

Βρίσκομαι στον πρόλογο εδώ και πόση ώρα.. Σηκώθηκα από την καρέκλα, έψησα καφέ, έγραψα, έσβησα, πότισα τις γλάστρες και κάθισα ξανά..Πάμε πάλι από την αρχή..11 χρόνια μακριά σου ο τίτλος και σήμερα το κλίμα της ανάρτησης έχει διπολική διαταραχή! Από τη μία το μέσα μου πενθεί από την άλλη το μυαλό μου δείχνει πως έτσι έπρεπε να γίνει.. 11 χρόνια μακριά από τον Φώντα, τον Ξένο, το Ξενάκι όλων μας..


Ξενάκι

.......  ...... ...... ..... ...... ....... ...... ..... ...... ...... ...... ........ ...... ...... ......

Τι γίνονται οι ψυχές των ανθρώπων που πεθαίνουν? Το σώμα τους ξέρουμε που βρίσκεται! Το φυλάμε καλά κάτω από μάρμαρα και χώματα, λουλούδια, θυμιατά και φωτογραφίες! Πόσο το αγαπώ αυτό το μέρος και πόσο το μισώ ταυτόχρονα ούτε και εγώ δεν ξέρω! Η ψυχή όμως? Τι γίνεται με την ψυχή? Υπάρχει κοντά μας τους πρώτους μήνες που πεθαίνει κάποιος και την αισθανόμαστε ή νομίζουμε πως την αισθανόμαστε ?.. Τι γίνεται με την ψυχή ρε παιδιά αυτουνού που πεθαίνει? Μας βλέπει? Μας ακούει? Κάνει πως μας μιλά και δεν την ακούμε όπως βλέπουμε στις ταινίες? Ή όλα αυτά είναι παραμύθια, μύθοι ή όπως θες πες το! (την ψυχή μπορεί ο καθένας να την ονομάσει όπως θέλει..ενέργεια..δύναμη και τα λοιπά)..Τι γίνεται με την ψυχή ρε παιδιά? Την νιώθουμε τους πρώτους μήνες που έχουμε φρέσκια την απώλεια και μετά ξεχνιόμαστε και πάει αυτό ήταν?
........ ...... ......... ........ ........ ........ ....... ......... ......... ......... ....... ........

Σαν σήμερα πριν 11 χρόνια (για μένα μοιάζει σαν χτες) ο μπαμπάς μου ξεψύχησε στα χέρια της μαμάς μου! Μόνο στα δικά της χέρια θα μπορούσε να ξεψυχήσει! Σε κανενός άλλου! Αυτή ήταν για εκείνον -38 χρόνια-  η γυναίκα του, ο άνθρωπός του, ο βράχος του! Και ακόμα παραμένει νοερά!
Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη mamasnpapas🦄By Evi (@mamas_n_papas.gr) στις


Το Ρουλάκι σήμερα θα έχει κόσμο στο σπίτι! Θα μαζευτούν οι 5-10 άνθρωποι που τον αγαπούσαν πραγματικά και βρίσκονταν κοντά του μέχρι την τελευταία του ανάσα! Θα κεραστούν και οι κουβέντες που θα πουν ίσως και να μην ''ακουστούν''! Η καλή μου η γιαγιά θα έχει μάτια βουρκωμένα και καρδιά σφιγμένη σαν πέτρα, η αδερφή μου θα κάνει πως δεν βλέπει και η μαμά μου θα ξεχνιέται κερνώντας πίτα από τα χεράκια της και ψήνοντας τον καφέ!Ο αδερφός μου θα κάθεται έξω γιατί δεν θα τον χωράει το σπίτι! Η Μίτση μου θα ανάψει τσιγάρο για αυτόν και η Στελλίτσα μου επίσης! Η γιαγιάκα μου, που έχω το όνομά της, θα πει για εκατομμυριοστή φορά πως ο Ξένος ήταν ένας και έτρεχε για όλους!
Εγω & ο #φωντας μου 👨‍👧 Κυριακές παντα μαζι, στο σπίτι απο πισω του, στο εξοχικο μας τον έβαζα για υπνο τα μεσημέρια αφού του φορούσα τα γυαλιά ηλίου μου και μανταλάκια στα αυτιά, στη θάλασσα μου μάθαινε να κανω μακροβούτια και στο Γυμνάσιο μου δίνε συμβουλές να μην αφήνω κανένα αγόρι να με στεναχωρεί 💏 Με τάιζε σαλαμάκι και όποτε άνοιγε το ψυγείο να φάει ενα κομμάτι φέτα τσουπ τρύπωνα απο πισω του και έτρωγα και εγω!! Πόσες μνήμες εχω μαζι του ❣️ Θα τις γραψω σε βιβλιο❣️ Εδω είμαστε μαζι σε έναν απο τους πολλούς αγώνες μπάσκετ του δικού μας Jordan @george_sachinidis1976 #myoneandonly #mydad #daddysgirl #myangel #mysoulinheaven #eternity #sonsuzakadar
Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη mamasnpapas🦄By Evi (@mamas_n_papas.gr) στις
 
Εγώ θα πω, 500 χιλιόμετρα μακριά από όλους τους αγαπημένους μου, πως τα 11 χρόνια μακριά του δεν μου λένε τίποτα! Γιατί τα 20 που έζησα μαζί του ήταν γεμάτα αγάπη, πληρότητα, ασφάλεια, όνειρα, ξενύχτια, ταξίδια, εκδρομές, οικογενειακές στιγμές γύρω από το γεμάτο τραπέζι, βουτιές και μακροβούτια, δυσκολίες, αποτυχίες, τσακωμούς και ανταμώματα!Με γέννησε και με αγάπησε πολύ!Όχι μόνο εμένα! Και τα τρία του παιδιά! Χατίρι δεν χαλούσε και το μόνο μου παράπονο είναι πως δεν πρόλαβα  να του κάνω εγώ όσα χατίρια λαχταρούσε!

Πρόλαβα σίγουρα, όμως, να του πω πόσο τον αγαπώ! Πόσο με σημάδεψε εκείνη η νύχτα που βγήκε στο δρόμο να ρθει να με πάρει από το φροντιστήριο που έτρεχε καταρρακτωδώς και είχε 40 πυρετό!Δεν τον ένοιαζε κάτι άλλο, παρά μόνο να φτάσω σπίτι που είχε μέρες να με δει!Αυτός είναι ο μπαμπάς μου! Και πιστεύω πως η ενέργειά του είναι γύρω μου! Το νιώθω και συναντώ ακόμα έργο του στο δρόμο που τυχαίνει να οδηγώ! Ο Ξένος μπορεί να έφυγε, όσα όμως άφησε πίσω  τον κρατούν κοντά μας!
Ήρθε σημερα που λες ένας κύριος με ενα φορτηγάκι να μας κλαδέψει την μουριά! Οι ζάντες που φορούσε το αυτοκίνητο του μου φάνηκαν γνώριμες. Έσκυψα να τις δω καλύτερα..Κσι έμεινα εκει.. Καθόμουν σαν την χαζή και τις κοιτούσα όση ώρα κλάδευε..Για την ακρίβεια 14 λεπτά με το ρολόι.. Γέλασε και μου πε πως θέλουν στοκαρισμα και βερνίκι.. Αχ! Και που να ξέρες φιλε μου..του είπα.. Μεγάλη ιστορια, σύντομη ζωή, ατελείωτα ταξίδια Αθήνα Θεσσαλονίκη, ώρες απουσίας απο το σπίτι μας και ένας καρκίνος στο φάρυγγα που εκδηλώθηκε μέσα στους φούρνους που ψήνοντουσαν αυτες οι ζάντες.. Έμεινε να με κοιτά και αυτος με τη σειρά του.. Και λίγο πριν διαβάζαμε το βιβλιο "Που πήγε ο παππούς" @epbooksgr Ο παππούς βρίσκεται δίπλα μας, αισθανόμαστε την ανάσα του και μυρίζουμε το άρωμα του! #ηζωημαςολη #ξενακι #myoneandonly #alwaysandforever #mydaddy #daddysgirl
Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη mamasnpapas🦄By Evi (@mamas_n_papas.gr) στις


Όσοι έχουμε χάσει γονιό καταλαβαινόμαστε! Όσοι τους έχετε ακόμα εν ζωή να είστε ευγνώμονες! Δεν θα πω τα κοινότυπα που λένε όλοι, να τους λέτε πως τους αγαπάτε δηλαδή και τέτοια! Αυτό εξυπακούεται πιστεύω!Θα πω μόνο πως οι στιγμές μας μαζί τους θα μας συντροφεύουν για πάντα και πως μέσα από εμάς θα ζουν αιώνια!Και πως ο χρόνος δεν γιατρεύει, μην γελαστείς ποτέ με αυτό που λένε! Τι θα πει ο χρόνος είναι γιατρός! Ο χρόνος κλείνει ίσως την πληγή, το σημάδι όμως είναι εκεί! Το βλέπεις και ζεις με αυτό!

Σήμερα ο ουρανός για μένα είναι πιο φωτεινός από όσο τον αντικρίζεις εσύ! Σήμερα εγώ έχω δάκρυα χαράς αλλά και λύπης! Σκέψου για μια στιγμή πόσο εγωιστικός είναι ο πόνος που νιώθεις όταν χάνεις τον άνθρωπό σου! Κλαις γιατί σου λείπει! Αν το καλοσκεφτείς όμως και αν πιστεύεις στην θρησκεία που πιστεύω και εγώ δεν θα έπρεπε να κλαις αλλά να χαίρεσαι γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι πια με τον ''Θεό''!
 

Κλείνοντας θα αναδημοσιεύσω κάτι που είχα γράψει πέρυσι τέτοια μέρα :
''Αν ήμουν λάτρης της Μπύρας, θα έπινα μόνο Amstel.. Αν κάπνιζα θα ήταν μόνο styvensant μπλε και αν ήμουν fan των χιλιομέτρων θα έκανα Αθήνα-Θήβα-Λειβαδιά-Θεσσαλονίκη κάθε εβδομάδα..
Η σημερινή μέρα δεν μου λέει τίποτα μπορώ να σου πω, παρά μόνον μια ξινίλα που μου αφήνει στο στομάχι όταν την σκέφτομαι..Γιατί? Για όλους αυτούς που ήθελα να διώξω από το σπίτι μας την ρημάδα εκείνη μέρα.. Για το πανηγύρι πριν και μετά..10 χρόνια δεν μου λένε τίποτα..Τα 20 χρόνια που έζησα μαζί σου ήταν αρκετά για την υπόλοιπη ζωή μου.. Γιατί όσο και αν έλειπες όταν επέστρεφες ήσουν εκεί με όλο σου το είναι..''
Στον μπαμπά μου, 
που πάντα θα γράφω για αυτόν και πάντα θα μιλώ στα παιδιά μου για όσα μου πρόσφερε απλόχερα και χωρίς κανένα παράπονο ποτέ!







You May Also Like

6 σχόλια

  1. Εύη μου, λυπάμαι και σε καταλαβαίνω όσο δε μπορείς να φανταστείς. Ένας Μάρτης πήρε και τον δικό μου αγαπημένο μου μπαμπά πριν πέντε χρόνια. Και είναι οι χαρές μας λιγότερο χαρούμενες χωρίς εκείνο και οι λύπες αβάσταχτες χωρίς την αγκαλιά του και την παρηγορία του.
    Πιστεύω όμως ότι είναι πάντα δίπλα μας και μας καμαρώνουν και μας προστατεύουν ακόμα. Δε περνά ούτε μέρα χωρίς τη σκέψη του... Καλό Παράδεισο να έχουν.
    Σε φιλώ
    Λαμπρινή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λαμπρινή μου καταλαβαινόμαστε απόλυτα εμείς οι δύο! Και εγώ έτσι πιστεύω και ας μην υπάρχει απόδειξη για αυτό!Σου χρωστάω αγκαλιά όταν σε δω γιατί το σχόλιό σου με γέμισε αγάπη! Σε φιλώ και εγώ!

      Διαγραφή
    2. Πολύ χαίρομαι γιατί πραγματικά ήταν γεμάτο αγάπη. Από κοντά Φιλια και αγκαλιές ❤️

      Διαγραφή
  2. Αχ βρε Εύη μου, πόσο μα πόσο τα τοποθετείς όλα -σκέψεις και συναισθήματα και λόγια- έτσι όπως είναι και όπως, όσοι έχουμε περάσει από αυτό τον πόνο και την απώλεια, το ζήσαμε και το ζούμε ακόμα.
    Αλήθεια που είναι αυτές οι ψυχές; Όπου και αν είναι πάντως εμείς δίπλα μας τις νιώθουμε και ανάμεσά μας. Όχι όπως τον πρώτο καιρό, όπως γράφεις, μα και πάλι παραμένουν.
    Αλήθεια πόσο πράγματι εγωιστικό είναι το συναίσθημα της απώλειας. Πόσα δάκρυα χύσαμε και χύνουμε πρωταρχικά όχι για τον άνθρωπο που έχασε τη ζωή του, μα για τον άνθρωπό μας που έφυγε από κοντά μας...
    Πόσο όμορφα και αγαπησιάρικα τα ποστ σου στο ινστα, δεν τα είχα δει!
    Πόσο θα ταυτιστώ με την περυσινή σου φράση "Γιατί όσο και αν έλειπες όταν επέστρεφες ήσουν εκεί με όλο σου το είναι..."
    Και πόσο εύχομαι να συνεχίσουμε να έχουμε τους μπαμπάδες μας πάντα στην καθημερινότητα μας και να μαθαίνουν για αυτούς, την αγάπη και τα κατορθώματά τους οι σύζυγοι και τα παιδιά μας. (το πόσο με θλίβει το γεγονός ότι ο καλός μου και τα παιδιά μου δεν είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν και να τον συναναστραφούν, αλλά και εκείνος να τους απολαύσει, δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψω)
    Σε φιλώ γλυκά, σμουτςςςςςςς

    ΑπάντησηΔιαγραφή

My Insta Posts