mamasnpapas.gr: Μαΐου 2015

No σχόλια

Την Παρασκευή που μας πέρασε έζησα μια απίστευτη εμπειρία..Ανεπανάληπτη,πρωτόγνωρη,διασκεδαστική,φαντασμαγορική!Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα ζήσω κάτι ανάλογο αλλά να που τελικά το έζησα! Ο λόγος φυσικά για το Dinner in the sky....

Εσείς το έχετε ακουστά? Το πήρε το μάτι σας μέσα στην Τεχνόπολη τους τελευταίους 3 μήνες?..Είχα δει τo spot αλλά ποτέ μου δεν πίστεψα ότι θα είχα τα κότσια να ανέβω....Μπορεί να μην έχω υψοφοβία, αλλά το ενδεχόμενο να γευματίσω στα 50 μέτρα αιωρούμενη δεν το φαντάστηκα ποτέ..Δείτε εδώ περί τίνος πρόκειται!....Έζησα την απόλυτη μαγεία φίλοι μου...Η θέα της Ακρόπολης μαγευτική...Και του Λυκαβηττού...

Αλλά και του αστεροσκοπείου..

Για το μόνο που ανησυχούσα ήταν να μην μου πέσει το κινητό.Βρίσκεσαι πραγματικά στον αέρα...Κάθεσαι σε αναπαυτικά bucket καθίσματα και απολαμβάνεις ένα λουκούλλειο γεύμα όλο γεύσεις και νοστιμιά..

Είσαι δεμένος καλά με ζώνες ασφαλείας σε περιστρεφόμενη θέση για άνεση κινήσεων και τα πόδια σου μπορείς να τα στηρίξεις σε ένα σκαλοπάτι προέκταση της καρέκλας..Πριν απογειωθούμε...

Αφού όμως σηκωθείς στα 50 m τριγύρω σου το κενό..Το απόλυτο κενό...

Η επιλογή της ώρας φαντάζομαι δεν είναι τυχαία..Μπορείς να αποθανατίσεις τις στιγμές σου λίγο πριν δύσει ο ήλιος αλλά και αργότερα που είναι φωταγωγημένη όλη η Αθήνα..Εκεί κρύβεται όλη η μαγεία του event ....Να μπορέσεις να δεις όλα τα φώτα της Αθήνας να λαμπυρίζουν, μέσα σε αυτό το πορτοκαλί χρώμα της που σε ζεσταίνει..Δεν σταματήσαμε να βγάζουμε selfies όπως πολύ καλά μαντέψατε..Φυσικά σε τέτοια μέρη πηγαίνεις μόνο με αγαπημένους φίλους που ξέρεις ότι θα περάσεις όμορφα..

Το προσωπικό ήταν απόλυτα εξοικειωμένο με το ύψος, πάντα χαμογελαστό και πολύ πολύ εξυπηρετικό, με υπέροχη διάθεση και για χαβαλέ αλλά και να μας βγάλουν φωτογραφίες..Εμάς σίγουρα θα μας θυμούνται από την πολύ φασαρία που κάναμε με τα γέλια μας..

Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα..Είναι ωραίο να δοκιμάζεις καινούργια πράγματα, γιατί όχι και extreme...Εγώ πάντως το ευχαριστήθηκα πολύ...Φαίνεται άλλωστε και από τις φωτογραφίες μου..

Ελπίζω να σας μετέφερα το ωραίο μας κλίμα που είχαμε εκεί ψηλά με το παρεάκι μου....Θα μου μείνει αξέχαστο....

Dinner in the sky i heart you!!

Σας μαμαδογλυκοφιλώ...

No σχόλια

Με αφορμή την ημέρα της μητέρας θέλησα να γράψω για τη μαμά μου..Το Ρουλάκι μας..Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ήμουν το παιδί της μαμάς..Πιο πολύ του μπαμπά θα έλεγα..Αλλά από τότε που έφυγε από κοντά μας ο daddy, η απουσία του μας έφερε πιο κοντά..Δεν γινόταν αλλιώς..Δεν θα μπορούσαμε να το διαχειριστούμε διαφορετικά..Πάντα ήμασταν δεμένοι σαν οικογένεια..Πάντα είχαμε τις διαφορές μας...Αλλά πάντα, μα πάντα, καταλήγαμε στο κυριακάτικο τραπέζι να συζητάμε και να χασκογελάμε σαν να μην είχαμε τίποτα να μας χωρίσει..

Η μαμά μου...

Μια γυναίκα τρυφερή, δοτική, τελειομανής, εργασιομανής, ευαίσθητη, κυρία, αρχοντική, νοικοκυρά, μαγείρισσα απίστευτη, γεννημένη να συναντήσει τον πατέρα μου και αυτός εκείνη..Για τον ανεπανάληπτο έρωτά τους θα σας μιλήσω σε άλλη ανάρτηση..Τώρα θα σας πω για εκείνη..

Δεν θα ξεχάσω τη ματιά της όταν πήρα το πρώτο μου πτυχίο..Την περηφάνια της και την πληρότητα στα μάτια της..Η συγκίνησή της τεράστια και η απουσία του Φώντα από το πλευρό της εκείνη τη μέρα σίγουρα αισθητή..

Δεν θα ξεχάσω επίσης πόσο την χαροποίησαν τα νέα ότι θα αποκτήσουμε το πρώτο μας παιδί ..

Η μαμά μου δεν ήταν ποτέ πιεστική..Ή ήταν όσο έπρεπε..Δεν με πίεσε ποτέ να διαβάσω...(οκ.. ήμουν και από μόνη μου επιμελής στα καθήκοντά μου)..Δεν με εμπόδισε ποτέ να βγω έξω να διασκεδάσω...Δεν αντέδρασε όταν έμαθε για το πρώτο μου φλερτ..Πάντα μου έδειχνε εμπιστοσύνη και ήταν σίγουρη για μένα..Αυτό με βοήθησε σε πολλά...Και εγώ φρόντισα να μην τους απογοητεύσω ποτέ..Σαν παιδί δεν έχω απωθημένα..Τουλάχιστον μέχρι τώρα δεν μου παρουσιάστηκε κάτι...Μπορεί να μην ήταν αυτή που της εκμυστηρευόμουν τα προσωπικά μου, σαν κορίτσι της εφηβείας, ήταν όμως εκεί...Άψογη στα καθήκοντά της...Ακόμη και στις πιο δύσκολες οικογενειακές μας στιγμές η μαμά μου στάθηκε βράχος..Μπορεί να είχα αδυναμία στον μπαμπά μου, ήξερα όμως ότι αυτή τραβούσε όλο το "ζόρι" να μας μεγαλώσει μιας και ο μπαμπάς όλη μέρα έλειπε από το σπίτι λόγω δουλειάς..

Ακούω αυτό και την σκέφτομαι..Αυτό το τραγούδι είναι από τα αγαπημένα μου το τελευταίο διάστημα..Τα καλοκαίρια της, πλέον, τα περνάει στην Κεφαλλονιά..Αυτό το νησί έχει γίνει κατά κάποιο τρόπο το 2ο χωριό μας για εμένα και τα αδέρφια μου..Την επισκεπτόμαστε κάθε χρόνο τα τελευταία 4 έτη, και κάποιες φορές παραπάνω από μια φορά...Μας λείπει πολύ αλλά κατανοούμε απόλυτα την ανάγκη της να φύγει..Έστω και για τόσους μήνες..

Η μαμά μου είναι μαχήτρια και ποτέ δεν το βάζει κάτω..Ακόμη και τώρα , που και τα 3 της παιδιά έχουν τις δικές τους οικογένειες, είναι εκεί για εμάς..Πάντα διακριτική όχι όμως απαθής..

Πάντα θα μας πει τη γνώμη της είτε μας αρέσει είτε όχι..Δεν ξεχωρίζει τα παιδιά της από τους συντρόφους που διαλέξαμε να πορευτούμε στη ζωή μας..Τους θεωρεί παιδιά της και σε κάθε καυγά που μπορεί να έχουμε φροντίζει να είναι αντικειμενική..Δεν είναι λίγες οι φορές που δεν πήρε το μέρος μου...Δεν είναι λίγες οι φορές που διαφωνήσαμε..Ειδικά εγώ με τη μαμά μου, δεν ταιριάζουμε σχεδόν σε τίποτα...Με την αδερφή μου τα βρίσκει καλύτερα..Επειδή όμως εγώ είμαι το στερνοπούλι της, όπως λέει, ή το "Ξενάκι" της με αγαπάει περισσότερο...Χεχε..(ελπίζω να μη με διαβάσει η αδερφή μου και ο αδερφός μου)..Εγώ πάντα ήμουν η τσαχπίνα της παρέας...Μικρή όλο χόρευα και έκανα νάζια...Όχι ότι τώρα που μεγάλωσα είμαι καλύτερη..~~Μη σου πω και χειρότερη...~~Όπως και να έχει, όμως, ότι είμαι σήμερα (καλό ή κακό) το οφείλω στη μαμά μου..

Δεν θα μπορούσα τίποτα άλλο παρά ευγνωμοσύνη να νιώσω για την μαμά μου..Γιατί τώρα που και εγώ είμαι μαμά μπορώ να καταλάβω απόλυτα πόσες θυσίες έκανε για μένα..

Πόσα όνειρά της άφησε πίσω...
Πόσα θέλω ξεπέρασε...
Πόσα ξενύχτια πέρασε πάνω από το κεφάλι μου ή δίπλα από την πόρτα να με περιμένει να γυρίσω..
Πόση αγωνία τράβηξε στις εξετάσεις που είχα να διαγωνιστώ κάθε φορά...
Πόσο πολύ πίστεψε σε μένα και μου 'πε "θα τα καταφέρεις"..."δεν σε φοβάμαι εσένα"...

Αυτή είναι η μαμά μου και δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερη..

Δεν ξεχνώ να της λέω Σ 'αγαπώ...

Και δεν ξεχνώ να αφιερώνω χρόνο για να την ακούσω...Να την ρωτήσω πώς είναι..Πώς αισθάνεται που μεγαλώνει..Πώς νιώθει που έχει εμάς..Δεν ξεχνώ να την ρωτήσω πολλά ...Γιατί συνήθως εμείς τα παιδιά ξεχνιόμαστε..Νομίζουμε ότι οι γονείς μας είναι super ήρωες και πως μόνο εμείς έχουμε την ανάγκη τους..Όχι...Έχουν και αυτή την δική μας..Να τους βγάλουμε έξω για φαγητό...Να τους κάνουμε δώρο ένα ταξιδάκι ή μια μέρα σε ένα spa..

Στα μάτια μας φαντάζουν ήρωες,..Και σίγουρα είναι..Αλλά μην ξεχνάμε ότι καθώς μεγαλώνουμε οφείλουμε εμείς να τους φροντίσουμε λιγάκι παραπάνω...Είναι η δικιά μας υποχρέωση πια..

Σ' αγαπώ μαμά...

Χρόνια σου πολλά και ευτυχισμένα!!~...