Μία μανούλα όλο τάξη και φαντασία!

Που κανείς άλλος δεν μπορεί να σας οργανώσει καλύτερα στις δουλειές του σπιτιού!!

Τη Μαρία θα την απολαύσετε στο προσωπικό της blog http://www.manamanoulamama.gr/!

θα μοιραστώ σήμερα μία πολύ δυνατή στιγμή από τα παιδικά μου χρόνια..

Είναι ημέρα Σάββατο..είμαι μόλις 6 χρονών..

Από τα 4 μου χρόνια η μαμά μου με έστελνε επαγγελματικό μπαλέτο..

Ήθελε να γίνω prima μπαλαρίνα βλέπετε..

Είναι η ώρα 5 το απόγευμα και όπως κάθε φορά με οδηγεί η μαμά μου στο γυμναστήριο.. 

Φοράω τη στολή μου που την είχε επιμεληθεί η μαμά μου με τα χεράκια της!

Ροζουλένια με φουστίτσα φουντωτή από τούλι λευκό..κεντημένη με δαντελίτσα ροζ και από μέσα το κορμάκι μου το αγαπημένο..

Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη και ενθουσιασμένη..έχουμε επίδειξη σήμερα όλο το παιδικό τμήμα..

Μήνες ολόκληρους προβάραμε τη χορογραφία μας με θέμα τί άλλο?..τη λίμνη των κύκνων!..

Τα μαλλιά μου τα είχε επιμεληθεί, φυσικά, η αδερφή μου.. είχα έναν γλυκύτατο κότσο μπαμπάνα!!με δυο ανθάκια μέσα να χρωματίζουν τα καστανά μου μαλλιά.!!..

Μαζευόμαστε όλα τα κοριτσάκια μαζί και είμαστε μέσα στο άγχος και την αγωνία!

Θα θυμηθούμε άραγε τα βήματα ή θα τα χάσουμε χαχανίζοντας μπροστά σε τόσο κόσμο..

Επιβιβαζόμαστε όλοι μαζί στο pullman και σιγοτραγουδάμε..

Φτάνουμε στο θέατρο Ανατόλια στο κέντρο Θεσσαλονίκης..κόσμος να το περιτριγυρίζει..

Όλο και πιο πολύ ξεφυσούσαμε εμείς..

Τρέχουμε στα καμαρίνια..μας επιμελείται με μεγάλη φροντίδα η αγαπημένη μου δασκάλα ρωσικής φυσικά καταγωγής, η οποία με φώναζε επί 6 χρόνια Evelyn..αφού σκεφτόμουν να το υιοθετήσω στο τέλος..

Ήρθε η στιγμή να δικαιωθούμε για τον κόπο και τον χρόνο που είχαμε αφιερώσει τόσους μήνες..

Η παράστασή μας πήγαινε υπέροχα..Ήμασταν απόλυτα αφοσιωμένες και γεμάτες περηφάνια γιατί είχαμε όλες προσέξει τις μανούλες μας που καθόντουσαν στις πρώτες θέσεις μπροστά..

Ήρθε η στιγμή να κάνουμε το τελευταίο μας κόλπο...3 συνεχόμενες πιρουέτες..μία πιρουέτα στον αέρα και τέλος υπόκλιση..

Στην 3η, λοιπόν, πιρουέτα η διπλανή μου έχασε τον έλεγχο, προφανώς ζαλίστηκε, στραβοπάτησε και έπεσε επάνω μου ρίχνοντάς με στο πάτωμα..εγώ με τη σειρά μου έριξα την επόμενη..και κάπως σαν ντόμινο πέσαμε 4 κορίτσια στη σειρά..

Το finale δεν ήταν αυτό που περιμέναμε..το χειροκρότημά μας όμως τόσο δυνατό ώστε να ηχεί ακόμα στα αυτιά μας..

Η μαμά μου να κλαίει από κάτω αλλά ταυτόχρονα να γελούν ακόμη και τα αυτιά της ..

Εγώ είχα αλλάξει 100 χρώματα...και οι φίλες μου επίσης..

Δεν ξέρω αν αισθανόμουν πιο πολύ ντροπή, ευτυχία, ικανοποίηση ή δικαίωση τόσων ωρών πρόβας..

Σίγουρα, όμως, είναι από τις πιο δυνατές μου στιγμές ευτυχίας και ικανοποίησης!!

Τις πουέντ μου τις έχω ακόμα φυσικά!

Εύχομαι το κοριτσάκι μου να ανακαλύψει το μαγικό χώρο του μπαλέτου..

Εγώ θα της δώσω την ευκαιρία να τον γευτεί..

Σας στέλνω την αγάπη μου!!!